Αντίδραση

Πιστεύω πως κάθε είδους απεργία, πορεία, διαμαρτυρία έχει χάσει την ουσία της πρωτογενούς ύπαρξής της. ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΕΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ. Αποτελούν πάντα αφορμές για να κουκουλωθούν κρίσιμες πολιτικές αποφάσεις, άλλοθι για όλες τις καίριες καταστάσεις που αλλάζου την ιστορία της χώρας μας, μας θέλουν διχασμένους και απέναντι στους συνανθρώπους μας να σφαζόμαστε...

...και κάποιος χαμογελάει χαιρέκακα στην κορυφή της πλουτοκρατικής πυραμίδας...

Αυτή την εικόνα έχω όλα αυτά τα χρόνια που συμβαίνουν τέτοια έκτροπα και ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΕΙ ΘΕΣΗ για το αυτονόητο. Το παιδί σου αν κάνει αταξία, του επιβάλλεσαι και το συμμορφώνεις τάχιστα. Αν δεν το κάνεις, είσαι κακός γονιός. Κι εμείς πολιτικά έχουμε κακούς γονείς, αλλά θετούς γονείς. Ήμασταν ορφανοί πολιτικά, παραμείναμε ορφανοί και βρέθηκαν μερικοί καιρ(δ)οσκόποι να μας υιοθετήσουν και να αποτελειώσουν αυτό που πήγε να αναστηλωθεί μεταπολιτικά.

Και χάσαμε πλέον την εθνική μας κυριαρχία. Αυτό είναι το παιχνίδι που εκ των προτέρων με απασχολούσε και συνεχίζει να με απασχολεί... Δεν έχουμε λόγο στο ίδιο μας το σπίτι. Δεν μπορούμε να αναλάβουμε πρωτοβουλίες και τρώμε ξένο δάχτυλο! Δεν έχουμε άνθρωπο ηγέτη να αναλάβει την Ελλάδα όπως ο κάθε επιχειρηματίας ασχολείται με το μαγαζάκι του που του φέρνει λεφτά στο σπίτι. Και εκεί πρέπει να εστιάσουμε...

Μακάρι το φως που βλέπω στο τούνελ να μην είναι ένα άλλο τρένο που έρχεται...