Κούγιας

Κυκλοφόρησαν. Προλάβετεεε!

Ήρθε η ώρα...;

Αντιγράφω από in.gr

Το περιοδικό The Economist σε ανάλυσή του για τα πρόσφατα επεισόδια στην Ελλάδα, αναφέρει ότι αναζητείται «μια νέα μορφή Περικλή, με αρκετό θάρρος για να ασχοληθεί με τις βαθύτερες αιτίες του χάους στην Ελλάδα».

Γενικός τίτλος του θέματος για την Ελλάδα είναι το χαρακτηριστικό «Φοβού τους Έλληνες μολότοφ φέροντες».

Το περιοδικό αναρωτιέται αρχικά εάν αυτές οι ταραχές θα μπορούσαν να έχουν προκληθεί σε οποιαδήποτε δημοκρατική χώρα, ή εάν η «χώρα που γέννησε τη δημοκρατία» διαθέτει ειδικά χαρακτηριστικά.

«Το επεισόδιο που προκάλεσε το χάος στην Ελλάδα -ο θάνατος ενός εφήβου από την αστυνομία- θα μπορούσε να συμβεί σχεδόν παντού. Και υπάρχουν αρκετές πόλεις, όπου θυμωμένες μειονότητες είναι έτοιμες να πάθουν αμόκ: σκεφτείτε τη Βουδαπέστη το 2006 ή το Παρίσι το 2005» αναφέρει ο Economist.

Στη συνέχεια το περιοδικό αναφέρει μια σειρά αιτίων δυσαρέσκειας, όπως η διαφθορά και η κακοδιαχείριση, ενώ κάνει αναφορά και στην κακή ποιότητα της ελληνικής εκπαίδευσης.

«Το πανεπιστημιακό σύστημα στην Ελλάδα είναι πιο κοντά στα χειρότερα στοιχεία του οθωμανικού παρελθόντος (όπως οι γραφειοκρατίες που παρεμποδίζουν την καινοτομία), από ότι η Τουρκία, με τις πολύ καλές ιδιωτικές και δημόσιες πανεπιστημιουπόλεις» αναφέρει χαρακτηριστικά το περιοδικό, το οποίο μιλά για μια κατάσταση γνωστή σε όλους τους Έλληνες: ότι στο εξωτερικό οι Έλληνες διαπρέπουν, ενώ αποφεύγουν να επιστρέψουν στη χώρα τους.

Ο Economist αναφέρει ότι αν και κατά το παρελθόν η ελληνική ηγεσία απέφευγε να δώσει απάντηση στα προβλήματα, τώρα υπάρχει ο φόβος ότι το κόστος θα είναι μεγαλύτερο εάν δεν επιλυθούν.

«Πολύ σύντομα ένας από τους δεινοπαθούντες πολιτικούς της Ελλάδας -είτε από την κεντροδεξιά που βρίσκεται τώρα στην εξουσία, είτε από την κεντροαριστερά που ηγείται στις δημοσκοπήσεις- θα πρέπει να μετατραπεί σε πραγματικό 'δημόσιο άνδρα'» καταλήγει το περιοδικό.

- - - - - - - - - - - - - - - - - -

Αυτό είναι και το μεγάλο στοίχημα για όποιον αναλάβει την χώρα αμέσως μετά την σημερινή κυβέρνηση. Η κάθαρση και η ανιούσα. Και θα είναι κερδισμένοι ΟΛΟΙ. Κι εμείς κι ΑΥΤΟΙ. ΕΜΕΙΣ δηλαδή... Αν υπάρχει κάτι που μας κρατάει σ' αυτήν την χώρα είναι η ελπίδα. Η ελπίδα ότι αυτόν τον απίστευτο γεωγραφικό τόπο που πρόγονοί μας τίμησαν με σπουδαίες προσφορές στον πολιτισμό, θα μπορέσει να αποτελέσει την απαρχή μιας ευημερίας. Δεν είναι τυχαίο που όσοι φεύγουν έξω πραγματικά διαπρέπουν, γιατί το σύστημα στο οποίο εντάσσονται πραγματικά λειτουργεί και τους αποζημιώνει για τους κόπους τους. Μπορούν κι εδώ λοιπόν. Δεν μπορώ να δέχομαι άπραγος την ίδια παθητική άποψη ότι όλα είναι σκατά και δεν μπορούμε να αλλάξουμε τίποτα γιατί το σύστημα είναι διεφθαρμένο και αν βρεθεί ένας που να θέλει το ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ θα τον βγάλουν από την μέση...

Θέλω να πιστεύω ότι θα καταλάβουν ΕΓΚΑΙΡΩΣ πως η περίοδοι χάριτος και ανοχών έχει ΕΞΑΝΤΛΗΘΕΙ παντελώς από τον κόσμο. Υπάρχει μόνο ένας δρόμος κι αυτός είναι προς τα ΠΑΝΩ.

Μπορεί τελικά να είμαι και αθεράπευτα ρομαντικός...

Όνειρο

Πριν 4 μέρες είδα ένα όνειρο. Ξύπνησα με ανάμεικτα συναισθήματα. Μικρής χαράς και ελπίδας, στεναχώριας για την θύμιση, σφιξίματος...


Είδα τον ξάδερφο μου τον Κώστα χαμογελαστό, ξανθούλη όπως ήταν μικρός με μπόλικο μαλλί, άκουγα την φωνή του και η γλυκιά χροιά του μου χάιδευε πραγματικά τα αυτιά. Το χαμόγελό του είχε μια κρυμμένη μελαγχολία, όπως τον διέκρινα πάντα από πιτσιρικά (όντας πιτσιρικάς κι εγώ). Στο αυτοκίνητο που βρισκόμουν (σαν παιδί στα πίσω καθίσματα) τον έβλεπα έξω από το παράθυρο σκυμμένο να μου μιλάει και διέκρινα ένα βλέμμα στο πουθενά, λίγο στα χαμένα...

Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, προσπαθούσα να τον ξαναδώ, να συνεχίσω το όνειρο, αλλά δεν τα κατάφερα. Η έντασή μου και η χαρά μου ότι θα τον ξανάβλεπα μετά από 2μιση χρόνια ήταν τόσο έντονη που με έβγαλαν από την κατάσταση του ύπνου.

Αναρωτήθηκα αυθόρμητα μετά αν το τροχαίο που του χάρισε τις τελευταίες 10 μέρες του στο κρεββάτι της ανάρρωσης των ελληνικών νοσοκομείων θα ήταν προτιμότερο να τον άφηνε με κινητικά ή νοητικά προβλήματα... Αν ο οδηγός στην Εγνατία δεν καβαλούσε το πεζοδρόμιο με 80Χμ... Δεν ήθελα να πέσω στην παγίδα των "ΑΝ", το 'βγαλα απ' το μυαλό μου και κράτησα το χαμόγελο.

Θέλω να τον θυμάμαι υγιή, ζωντανό, χαμογελαστό, όπως πάντα κάναμε παρέα και τα λέγαμε οι 2 μας. Έναν άνθρωπο σκεπτικό, ολιγομίλητο, λίγο περιθωριοποιημένο για τις επαγγελματικές του επιλογές, αλλά πολύ χαμογελαστό και χαρούμενο σ' αυτούς που πραγματικά πλησίαζαν τον άνθρωπο Κωστή και δεν έμεναν στις επιλογές του και στην στάση ζωής του.

Χάρηκα πραγματικά που τον είδα στον ύπνο μου έτσι, ήταν όπως θέλω να τον θυμάμαι, όπως ήθελα να είναι πάντα όταν βρισκόμασταν μαζί. Χαμογελαστό και χαρούμενο. Ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει ότι μου λείπει τόσο. Νομίζω ότι είναι ακόμα στα Γιάννενα, στην πόλη που έζησε μέχρι την ενηλικίωσή του πριν έρθει ξανά στην Θεσσαλονίκη...

Είχα την ανάγκη να αφήσω 2 λόγια για έναν άνθρωπο που αγάπησα και έμαθα 5 πράγματα σ' αυτήν την ζωή. Να 'μαστε καλά...