Όνειρο

Πριν 4 μέρες είδα ένα όνειρο. Ξύπνησα με ανάμεικτα συναισθήματα. Μικρής χαράς και ελπίδας, στεναχώριας για την θύμιση, σφιξίματος...


Είδα τον ξάδερφο μου τον Κώστα χαμογελαστό, ξανθούλη όπως ήταν μικρός με μπόλικο μαλλί, άκουγα την φωνή του και η γλυκιά χροιά του μου χάιδευε πραγματικά τα αυτιά. Το χαμόγελό του είχε μια κρυμμένη μελαγχολία, όπως τον διέκρινα πάντα από πιτσιρικά (όντας πιτσιρικάς κι εγώ). Στο αυτοκίνητο που βρισκόμουν (σαν παιδί στα πίσω καθίσματα) τον έβλεπα έξω από το παράθυρο σκυμμένο να μου μιλάει και διέκρινα ένα βλέμμα στο πουθενά, λίγο στα χαμένα...

Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, προσπαθούσα να τον ξαναδώ, να συνεχίσω το όνειρο, αλλά δεν τα κατάφερα. Η έντασή μου και η χαρά μου ότι θα τον ξανάβλεπα μετά από 2μιση χρόνια ήταν τόσο έντονη που με έβγαλαν από την κατάσταση του ύπνου.

Αναρωτήθηκα αυθόρμητα μετά αν το τροχαίο που του χάρισε τις τελευταίες 10 μέρες του στο κρεββάτι της ανάρρωσης των ελληνικών νοσοκομείων θα ήταν προτιμότερο να τον άφηνε με κινητικά ή νοητικά προβλήματα... Αν ο οδηγός στην Εγνατία δεν καβαλούσε το πεζοδρόμιο με 80Χμ... Δεν ήθελα να πέσω στην παγίδα των "ΑΝ", το 'βγαλα απ' το μυαλό μου και κράτησα το χαμόγελο.

Θέλω να τον θυμάμαι υγιή, ζωντανό, χαμογελαστό, όπως πάντα κάναμε παρέα και τα λέγαμε οι 2 μας. Έναν άνθρωπο σκεπτικό, ολιγομίλητο, λίγο περιθωριοποιημένο για τις επαγγελματικές του επιλογές, αλλά πολύ χαμογελαστό και χαρούμενο σ' αυτούς που πραγματικά πλησίαζαν τον άνθρωπο Κωστή και δεν έμεναν στις επιλογές του και στην στάση ζωής του.

Χάρηκα πραγματικά που τον είδα στον ύπνο μου έτσι, ήταν όπως θέλω να τον θυμάμαι, όπως ήθελα να είναι πάντα όταν βρισκόμασταν μαζί. Χαμογελαστό και χαρούμενο. Ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει ότι μου λείπει τόσο. Νομίζω ότι είναι ακόμα στα Γιάννενα, στην πόλη που έζησε μέχρι την ενηλικίωσή του πριν έρθει ξανά στην Θεσσαλονίκη...

Είχα την ανάγκη να αφήσω 2 λόγια για έναν άνθρωπο που αγάπησα και έμαθα 5 πράγματα σ' αυτήν την ζωή. Να 'μαστε καλά...