Η αβάσταχτη ελαφρότητα του... μείνε

Φακελώθηκα κι εγώ.

Ομολογώ πως έχω ξεχάσει να γράφω. Αναλώνομαι στις καθημερινές μου ασχολίες και όλη μου η ενέργεια φεύγει στην δουλειά μου, σ'αυτό που προσπαθώ κοντά ένα χρόνο τώρα να στήσω για να αποδώσει καρπούς αργότερα στην ζωή μου.

Τι μας μένει; Λίγος χρόνος, ποικίλα συναισθήματα, πλούσιες εμπειρίες. Ανακατατάξεις.

Κρατάω τον χρόνο που αφιερώνω στους φίλους μου. Τους ανθρώπους που θέλω κοντά μου, αυτούς που μου γεμίζουν τις μπαταρίες για το υπόλοιπο των ημερών που έρχονται, τους Δικούς μου Ανθρώπους. Σ' αυτούς οφείλω και τον τίτλο. Την αβάσταχτη ελαφρότητα του μείνε. Της γεύσης που μένει τελικά μέσα από τις ανθρώπινες αυτές σχέσεις...

Να' στε όλοι καλά!