Δεν φεύγω... επιστρέφω (αμέσως γαμώτο)

Μια αρπαχτή ρετσίνα στις 16:00, Pack & Go για το ταξίδι της επιστροφής έχοντας το αβαντάζ του συνοδηγικού καθήκοντος...

Το κάθισμα πίσω και απόλαυση των λίγων αυτών δευτερολέπτων απομόνωσης που μοιάζουν με ώρες συνοδεύονται από σκέψεις και εικόνες που διαδέχονται αρκετά νευρικά η μία την άλλη. Μια στιγμή, ένας ήχος, μια εικόνα ενός καθαρού ουρανού, η απρόσμενη τρύπα που έκανε μαγευτική την άχρωμη δύση του ηλίου έκαναν ακόμα και το ταξίδι τις επιστροφής στην ρουτίνα, μια ευχάριστη διαδρομή...


Κατακλείδα ο Περίδης. Έκατσε γάντι εκεί που ζητούσε η ψυχή μου κάτι λυτρωτικά όμορφο να νιώσει. Και το είχε ο στίχος αυτή την φορά...

"Ρίχνω στη νύχτα μια σπρωξιά
παίρνω φωτιά και ξημερώνει
στη τελευταία ρουφηξιά
κάνω όρκο να τελειώσει πια
ότι τελειώνει.

Μπαίνω στο τρένο την αυγή
για να με βρει σε άλλο μέρος
η μέρα ετούτη που θα μπει
να με γλιτώσει απο ‘κει
που ήμουνα ξένος.

Φεύγω,φεύγω,κάθε μέρα φεύγω
μέτρο-μέτρο, όλο πιο μακριά
φεύγω,φεύγω, τόσα χρόνια φεύγω,
στη καρδιά μου όλο πιο κοντά.

Ρίχνω στα μάτια μου ένα φως
και κάνω ανάκριση μονάχος,
ο χωρισμένος μου εαυτός
είναι που χώρισε το κόσμο
από λάθος.

Άραγε τι να φταίει τι
που ονειρευόμαστε στον ξύπνιο,
και να ‘ναι η λησμονιά αυτή
που ανοίγει πόρτες το πρωί
στο πρώτο χτύπο."