Jamie Jamie...

Για να μην μακρυγορήσω, μιας και είναι περασμένη η ώρα και το κρεββάτι με φωνάζει επίμονα, μια μέρα που έδειχνε εφιαλτική για μένα απ' την αρχή της, σιγά σιγά οι πόνοι και οι αναγούλες πέρασαν και έκλεισε με ένα απροσδόκητα όμορφο βράδυ!

Στην "ανώνυμη" μουσικό που μας χάρισε ένα διαφορετικά όμορφο βράδυ, αφιερωμένο το παρακάτω τραγουδάκι! Σ' ευχαριστώ!

...ΑΝΤΑ!

Ημέρα 1η

Ταξίδι - Διαδρομή - 5η με άποψη

Με το GPS να επιμένει για Έδεσσα και η 5η του Ibiza με χροιά ΚΤΕΛ συνεχίσαμε πεισματικά για τα Πηγάδια της Νάουσας. Ο δρόμος ανοιχτός, στεγνός και ο καιρός μουντός και φθινοπωρινός, όπως ταιριάζει στην εποχή. Μια γρήγορη ανάβαση σε ήχους Jazz-Funk και Bluezy Gary Moore μας έφερε νωρίς το πρωί στην κορυφή του δρόμου στο χιονοδρομικό.

Άφιξη (Τροχόσπιτο) - Πρώτη εντύπωση

Δ: Η θέση δίπλα στο τροχόσπιτό μας κενή, ο μπαρμπα-Βασίλης μας την έκανε φέτος (σκέφτηκα). Για κανένα 5λεπτο προβληματιστήκαμε και το λευκό περιστέρι ήρθε και έκατσε ξανά στο κεφάλι μου! "Έλα ρε, 3 τροχόσπιτα πιο δεξιά είμαστε...!"

Θ: Το χιονοδρομικό εμφανίστηκε μπροστά μου χωρίς την χειμερινή του φορεσιά..."Έτσι είναι από κάτω;;;"...σκέφτηκα... Από την άλλη σκεφτόμουν ότι καπώς πρέπει να περάσει στα δικά μου χέρια το τροχόσπιτο του φίλου μου...

Κατέβασμα για μποτίλια κ κάρβουνα

Τσεκάραμε τα απαραίτητα, τακτοποιήσαμε τσάντες, φαγιά, ποτά, ποτά, ποτά και κοιτάξαμε για τα βασικά: θέρμανση και νερό... Ωραία. Νερό υπάρχει, τρέχει ακόμα η πηγή! Θέρμανση γιοκ. Ίσα που προλαβαίνουμε τον "γκαζάκια" στην Νάουσα! Ψψψψψτ, νεαρέ! Πιάσε μια 10άρα. Προπάνιο, ναι! Μήτσοοο, και κάρβουνα! Να φάμε και τίποτα...

Ανέβασμα "με τα τέσσερα" και τα άλλα τέσσερα ανάποδα

Μετά φόβου έκρηξης προπανιούχας φιάλης (στα πόδια του Θ) η επιστροφή αργή...(Δ: "Γαμώτο"). Αλλά ο απέναντι είχε άλλη άποψη... Τρελλό μπαντιλίκι, παραλίγο αγκαλίτσα και ξαφνικά "τανάσκελα" μέσα στο χαντάκι...

Σε μια κλειστή αριστερή στροφή με τον νου μας στην φιάλη εμφανίστηκε πρώτα ο κώλος και μετά το υπόλοιπο Όπελ Μάντα και ο μπάρμπα-Ηρακλής να προσπαθεί να μαζέψει τα αμάζευτα... Στον καθρέφτη του Δ είχαμε μια Χολυγουντιανή σκηνή με εναλλασόμενα views του Όπελ -ουρανός, πόρτες, κώλος, σκυλιά, εξατμίσεις. "Έφυγε μαλάκα, έφυγε το γίδι..."

Το Μάντα, ο Ηρακλής, τα σκυλιά και το τσιγάρο!

Δ: Πλησίασα προσεκτικά, έχοντας στον νου 2 πράγματα. Τι κατάσταση θα αντιμετωπίσω και τι ώρα θα φάμε. Ένα "φσσσσς" (μπόινγκ) ακούγονταν και ξανασκέφτηκα μήπως έπρεπε να πάρω και τον πυροσβεστήρα. Ήταν η ρόδα που ακόμα γυρνούσε, ευτυχώς μόνο αυτό. Ο "Η" μέσα στην παραζάλη του προσπαθούσε κάτι να σπάσει για να βγει από το Όπελ αλλά πιο πολύ τις λαμαρίνες κλωτσούσε... (Εδώ Ηρακλή, εδώ!) Ευτυχώς η πάνω πόρτα άνοιγε (συνοδηγού γαρ) και τον βγάλαμε ανέπαφο. "40 χρόνια οδηγός... το μπ@@@δέλο πώς μου έφυγε;;;" (Εμ μπαρμπα-Ηρακλή... ημισλίκ τα λάστιχά σου, ρετσίνα μύριζα πριν πλησιάσω το Όπελ και μου μιλάς για μπουζούκια και ιστορίες με τον Καζαντζίδη και τον Διονυσίου...)

Θ: Πλησιάζοντας το ανάσκελο Μάντα δεν σκεφτόμουν φωτιές και άλλα τέτοια...παρά μόνο να βγεί χωρίς πολλά τραύματα, άσχετα αν η καλοπέραση καθυστερούσε για λίγο...ο "Η" ναι μέν βγήκε ανέπαφος (μόνο που μέσα την παραζάλη του ζητούσε τσιγάρο, " Άλλη αίσθηση..." είπε) αλλά τα σκυλιά στο πορτ-μπαγκάζ; " Άστα εκεί...μην φύγουν!". Και που να πάνε; Μήπως ήξεραν και που βρίσκονταν μετά από τέτοια τούμπα;..." Τι ώρα θα φάμε επιτέλους; "

Καλοριφέρ, ψήσιμο, το τροχόσπιτο (το άλλο) και τα καμμένα λουκάνικα!

Συντονισμένες κινήσεις στον συμπυκωμένο πλέον χρόνο που έχουμε. Τα στομάχια κάνουν defragment, η υγρασία τρυπάει κόκκαλα και το τοπίο εναλλάσει καθαρό οπτικό πεδίο με περιορισμένο εντός 6 μέτρων. Η προπανιούχα φιάλη συνδέθηκε προσεκτικά (γλυτώσαμε το πυροτέχνημα, μην την πάθουμε τώρα), η ψησταριά βρέθηκε (σε μια από τις γειτονικές κατοικίες) και επιτέλους, ήρθε η ώρα να φάμε...

"- Συγγνώμη, μπορείτε να βοηθήσετε για λίγο;"

- Τσάκο ρε Μήτσο την μασιά και πρόσεχε τα κουτόπουλα... (Θ: ΘΑ ΜΑΣ ΑΦΗΣΕΤΕ ΝΑ ΦΑΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ;)

(10 secs)

- Μήτσοοοο, έλα ρε βάλε κι εσύ ένα χεράκι να παρκάρουμε ένα τροχόσπιτο...

(10 mins)

Δ: Πρωινή γυμναστική ήθελες; Πάμε να φάμε τώρα... Ωχ, τα λουκάνικα ρε συ... (Φσσσσσσσς)

Γκολ και κάψιμο... και τώρα;

Και μετά την χαλάρωση (του ξεροψημένου φαγητού μετά παγωμένης μπύρας), η απόλυτη χαλάρωση. Πίνω μαύρη (μπύρα) και παίζω Pro!

Δ: Τι πάτησες; Πού είναι η μπάλα; Δεν πίνω άλλο...
Θ: Μόνη της έσβησε...Τι Γκολάρα έβαλα πάλι;;;
...
(On-Off. On-Off. On- πατ, πατ - Off. On: Πατ, πατ! Ντουκ! Σπλατς! Μπραφ... Ντργκστάου!)
...
Δ: Πάει μπόη... Κάηκε! Ούτε 30 χρόνια δεν μας έβγαλε...
Θ: Καλά, χαρτιά έχεις;

Ξερή, πυργόλεξο και τσάι με κονιάκ

Ό,τι λέει ο τίτλος! Ξερή, πυργόλεξο και κονιάκ. Στο σαλέ. Μετά μουσικής. Ποιοτικής μουσικής. Πχιότητας λέμε. Τέλοςςςςς.

Jamie καληνύχτα!

Με τον Jamie Cullum να μας νανουρίζει (χαμηλ. μπαταρ. γαρ), παπλωματωθήκαμε και....zzzzzzz!

Ημέρα 2η

Πρωινή δροσούλα και τοπίο στην ομίχλη (που είναι οι γορίλλες; Οέο;)

Το πρωινό έτοιμο και...
Μιαμ, χλαπ, γκλουπ...
"Το μήλο το πήρες;"
"Ναι, εσυ;"
"Ναι, φύγαμε για το βουνό..."
"Που είναι το βουνό όταν είσαι στο βουνό;"


Μιάου, "Ωχ, τι είσαι εσύ;"

Περπατάμε και πάμε...

...για το χωριό...

Ποιό χωριό;

Πού χωριό;

Υγρασία και χαρά...

...για τα πρώτα άντα!

Καλώς τα δεχτήκαμε! :)

Μικρές, ανθρώπινες στιγμές

Την σημερινή, επιλέξαμε να εορτάζουμε όσους ονομάζονται Δημήτρηδες και Δημητρούλες.

Τέτοιες μέρες, αντιλαμβάνεσαι ότι παρά την αποξένωση και την μοναξιά που μπορεί να νιώσεις με τους ρυθμούς που ζεις, υπάρχουν άνθρωποι που είναι ή πέρασαν κάποια φεγγάρια από την ζωή σου και συνεχίζουν να σε θυμούνται έστω και μιά μέρα τον χρόνο.

Αυτό που εισπράττω τέτοιες μέρες με κάνει καλύτερο άνθρωπο. Προφανώς, χωρίς πολλές φορές να το γνωρίζω, προσφέρω κι εγώ στους άλλους κάτι από την δική μου ενέργεια...

Να 'μαστε γεροί λοιπόν και να απολαμβάνουμε τις στιγμές. Να μην ξεφεύγουμε και χάνουμε την ουσία των πραγμάτων: Μικρές, ανθρώπινες στιγμές!

Γηράσκω αεί...

Πόσες φορές σας έχει τύχει να σκέφτεστε έναν άνθρωπο και όλες οι συγκυρίες να τον φέρουν μπροστά σας;

Πράγματα που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό μου τον θύμιζαν ολοένα και περισσότερο και είχα πάνω από ενάμιση χρόνο να τον δώ, να μάθω τι κάνει, πώς τα πάει, αν είναι καλά στην υγεία του, αν συνεχίζει να γράφει και να δημιουργεί, να προσφέρει αυτό που με έκανε κι εμένα να αγαπήσω περισσότερο από κάθε τι στον κόσμο... Την μουσική.

Σαν να μην πέρασε μια μέρα, ένας άνθρωπος αγέραστος, πάντα πρόσχαρος και πάντα χαρισματικός. Μια συγκυρία συμπτώσεων με έφερε έξω από το παλιό μου ωδείο και μπούκωσα από συγκίνηση όταν τον είδα στο γνώριμό του γραφείο. Η αντίδρασή του όμοια και η 4ωρη κουβέντα μας διακόπηκε από το τηλεφώνημα της γυναίκας του που ανησύχησε καθώς ήταν περασμένα μεσάνυχτα...

Άνθρωπος ανοιχτός, με δίψα για μάθηση και εσωτερική αναζήτηση, παράλληλα σεμνός και ταπεινός, χαμηλών τόνων, άνθρωπος που μοιράζεται τα πάντα προκειμένου να πάρεις έστω και ένα πολύ μικρό πετραδάκι από την αγάπη που νιώθει ο ίδιος για το υπέρτατο δώρο του ανθρώπινου πολιτισμού. Την μουσική.

Νιώθω πολύ τυχερός που βρέθηκε αυτός ο άνθρωπος στην ζωή μου πριν από 15 χρόνια και μου μετέδωσε μια σπίθα που τώρα πλέον καίει σαν φωτιά & θα σβήσει μόνο μαζί με την ψυχή μου...

Ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας!

Μίλτο, να 'σαι πάντα καλά!

Δεν φεύγω... επιστρέφω (αμέσως γαμώτο)

Μια αρπαχτή ρετσίνα στις 16:00, Pack & Go για το ταξίδι της επιστροφής έχοντας το αβαντάζ του συνοδηγικού καθήκοντος...

Το κάθισμα πίσω και απόλαυση των λίγων αυτών δευτερολέπτων απομόνωσης που μοιάζουν με ώρες συνοδεύονται από σκέψεις και εικόνες που διαδέχονται αρκετά νευρικά η μία την άλλη. Μια στιγμή, ένας ήχος, μια εικόνα ενός καθαρού ουρανού, η απρόσμενη τρύπα που έκανε μαγευτική την άχρωμη δύση του ηλίου έκαναν ακόμα και το ταξίδι τις επιστροφής στην ρουτίνα, μια ευχάριστη διαδρομή...


Κατακλείδα ο Περίδης. Έκατσε γάντι εκεί που ζητούσε η ψυχή μου κάτι λυτρωτικά όμορφο να νιώσει. Και το είχε ο στίχος αυτή την φορά...

"Ρίχνω στη νύχτα μια σπρωξιά
παίρνω φωτιά και ξημερώνει
στη τελευταία ρουφηξιά
κάνω όρκο να τελειώσει πια
ότι τελειώνει.

Μπαίνω στο τρένο την αυγή
για να με βρει σε άλλο μέρος
η μέρα ετούτη που θα μπει
να με γλιτώσει απο ‘κει
που ήμουνα ξένος.

Φεύγω,φεύγω,κάθε μέρα φεύγω
μέτρο-μέτρο, όλο πιο μακριά
φεύγω,φεύγω, τόσα χρόνια φεύγω,
στη καρδιά μου όλο πιο κοντά.

Ρίχνω στα μάτια μου ένα φως
και κάνω ανάκριση μονάχος,
ο χωρισμένος μου εαυτός
είναι που χώρισε το κόσμο
από λάθος.

Άραγε τι να φταίει τι
που ονειρευόμαστε στον ξύπνιο,
και να ‘ναι η λησμονιά αυτή
που ανοίγει πόρτες το πρωί
στο πρώτο χτύπο."

Music Inside

Ορμώμενος από το θέμα της φίλτατης freecat ανεβάζω κάτι ανεβαστικό...
Αν με δείτε να χαμογελάω, κάτι τέτοιο παίζει και με γαργαλάει μέσα μου...

Πρόβλημα...

Αφιερωμένο στους φίλους μου μαθηματικούς και ουχίν μόνον!

Δείτε παρακάτω έναν έξυπνο τρόπο για πολλαπλασιασμούς μεγάλων αριθμών... 8^)

Citroen Xsara - Marshall Lee, Σημειώσατε Χ

Μια σπάνια ημέρα απόλυτης χαλάρωσης η Τρίτη.

Οριζοντίως και ημικαθέτως μέχρι το απόγευμα, κρεμασμένος πάνω από το τηλέφωνο (λέμε τώρα) για μια δουλειά που τελικά έγινε και χωρίς εμένα - ευτυχώς δεν είμαι πάντα απαραίτητος. Σαν μίνι διακοπές, από αυτές που είχα ανάγκη και δεν έκανα φέτος το καλοκαίρι ήταν αυτές οι ώρες... Βρήκα λίγο ακόμα από τον πολύτιμο αυτόν χρόνο μου για έναν απογευματινό καφέ και η ιδέα έσκασε σαν βόμβα για να μου ξυπνήσει κάθε ναρκωμένο παιδικό ενστικτώδη ενθουσιασμό.

4 ώρες που δείχναν ατέλειωτες με το πρώτο δίωρο άκρως εξαντλητικό...  Πάνω από 600 άλογα και τόνοι άκαυστης βενζίνης χύθηκαν στις ασφάλτινες πίστες της Ισπανίας, της Ιαπωνίας, τους κατσικόδρομους της Αττικής και τα χιονισμένα βουνά της Φινλανδίας... με το λυσσασμένο (γκρρρρ) Xsara του Mr.V να τσιροκοπάει και το βαρκάκι μου να σημαδεύει κάθε χλωρίδα που φάνταζε εμπόδιο στον wannabe κάμπο που 'θελα να τρέξω...

Ευτυχώς ο Marshall Lee, έβαλε την τάξη ως (σ)ερίφης και αποκαταστήσαμε την πανωλεθρία αποχωρώντας με όρθιο το ανάστημα...



Εις το επανακανονίζειν λοιπόν (κεφάλια μέσα λέμεεεε...)

Blogahontas - updated (02.10.07 - 13:44)

Προσπαθώ να συγκεντρωθώ. Δεν κατεβάζει τίποτα η γκλάβα μου. Είχα τόσα πολλά να αποτυπώσω όταν ανακάλυψα το ιστολόγιο. Χάρηκα και στρώθηκα να οργανώσω την σκέψη μου. Κοιτώ την οθόνη μου και προσπαθώ μάταια να πιαστώ από μια ατάκα να ξεκινήσω... Μπλό(γ)καραν όλα. Στην ιδέα της μόνιμης έκθεσης των σώψυχών μου, αγκομαχώντας να ξε-μπλογκάρω...

Μια στιγμή... Αυτό είναι!

Γεννήθηκε η Blogahontas, η μούσα του Blog μου. Η αιθέρια μπιτ-γενής ύπαρξη. Η φωνή της συνείδησης. Ο Τζίμινι-Κρίκετ μου (ναι Μαστρο-Τζεπέτο). Το μόνο που μένει είναι να πάρει σάρκα και οστά...

Ετοιμάζω το σκίτσο της, τ' ακούς Θάνο;

Benson Rulez

Πάλι δεν με πιάνει ύπνος. Γύρισα ξανά στο παλιό εφηβικό, οργανικό μου ρολόι. Ο οργανισμός αντιδρά στις υποταγές της καθημερινότητας, θέλει να κρατηθεί λίγο ακόμα αυτό το βράδυ...

Έψαξα ένα παλιό αγαπημένο τραγούδι. This Masquerade. Ναι, Benson θα άκουγα τώρα, αυτό θέλω να κάνω...

George Benson - This Masquerade


Ανατρίχιασα...

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του... μείνε

Φακελώθηκα κι εγώ.

Ομολογώ πως έχω ξεχάσει να γράφω. Αναλώνομαι στις καθημερινές μου ασχολίες και όλη μου η ενέργεια φεύγει στην δουλειά μου, σ'αυτό που προσπαθώ κοντά ένα χρόνο τώρα να στήσω για να αποδώσει καρπούς αργότερα στην ζωή μου.

Τι μας μένει; Λίγος χρόνος, ποικίλα συναισθήματα, πλούσιες εμπειρίες. Ανακατατάξεις.

Κρατάω τον χρόνο που αφιερώνω στους φίλους μου. Τους ανθρώπους που θέλω κοντά μου, αυτούς που μου γεμίζουν τις μπαταρίες για το υπόλοιπο των ημερών που έρχονται, τους Δικούς μου Ανθρώπους. Σ' αυτούς οφείλω και τον τίτλο. Την αβάσταχτη ελαφρότητα του μείνε. Της γεύσης που μένει τελικά μέσα από τις ανθρώπινες αυτές σχέσεις...

Να' στε όλοι καλά!